มินามินั้นจะไปคุยเรื่องยูยะว่าสมควรจะไล่ออกดีไหม จึงไปหาอิมะโอกะที่บาร์
「เป็นไง？น่ารักใช่ม้า、รอยยิ้มของหมอนั่นน่ะ」
「ให้ฉันพูดตามตรงนะคะ ฉันไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนเด็กกว่า รู้สึกเหนื่อย」
「ว้า บอกว่าเหนื่อยกับความรักแบบนี้ สงสัยเทอจะเป็นคุณป้าจริงๆซะแล้วล่ะ」
「คือ พูดเรื่องอื่นก่อนดีกว่า หมอนั่นน่ะค่ะ เด็กไบท์นั่นน่ะ！」
「อิชิดะ ยูยะคุง」
「ทำไมถึงยังเอ็นดูอยู่แบบนั้นล่ะค่ะ เด็กไม่รู้อะไรแบบนั้น！」
「พ่อของหมอนั่น เป็นตากล้องที่เป็นรุ่นพี่ของฉัน
เป็นคนร่าเริง แล้วก็เก่งมากด้วย
แต่แล้ว・・・5 ปีก่อนหน้านี้น่ะนะ มันกระทันหันจริงๆ
อาจจะเป็นเพราะแบบนั้นก็ได้
ที่นี่น่ะ ไม่มีทั้งเพื่อน ทั้งพ่อแม่
เลยทำให้เขาเป็นเด็กซื่อๆแบบนั้นล่ะมั้ง
หมอนั่นชอบบอกว่า ชื่อของผม ไม่ใช่ ไบท์ นะ
เฮ้อ เด็กสมัยนี้ก็งี้แหละน้า มีทิฐิในตัวเองสูง ลำบากเหมือนกัน
จริงๆแล้วแม่ของหมอนั่นก็ทำงานอยู่ที่บริษัทประกันแล้วก็ส่งหมอนั่นเข้าเรียนต่อมหาลัย
แต่หมอนั่นก็หยุดเรียนซะกลางคัน
ก็เลยคิดว่าถ้าลองให้ทำงานดู・・・」
และคุณอิมะโอกะก็นึกถึงเรื่องที่ยูยะเคยพูดกับเขาสมัยเรียนมหาลัย
「เฮ้อ ทำไมต้องาบังัคบให้ผูกเนคไท ติดคอแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย・・เลิกดีกว่า！」
「ตอนนั้นนะ ฉันคิดว่าเอ้อ หมอนี่ก็เป็นคนตลกดีแฮะ
เป็นคนเรื่อยๆ เล่นๆ
แต่จะไม่สนใจโลกนี้เลยก็ไม่ได้ เลยพาให้มาทำงาน
สิ่งที่ฉันอยากได้น่ะ ก็คือ คนมีอารมณ์ขันแบบนี้แหละ」
「・・・เรื่องอารมณ์ขันก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหม่ตรงไหนเลยนี่คะ
สิ่งสำคัญก็คือการตั้งใจทำงานหรือไม่ต่างหาก ฉันขอตัวนะคะ」
แล้วมินามิก็แยกกลับไป
มินามิตอนนี้กำลังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงในห้อง
「เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรหร่กันนะ
ที่เวลาเปิดหนังสือทำนายดวง แล้วฉันจะเลือกดูดวงเรื่องงานก่อนอันดับแรก
ทั้งๆที่ความจริงแล้วเรื่องความรัก
ควรจะมาก่อนไม่ใช่เหรอ・・・。」
มินามิส่งเมลเป็นข้อความว่า『ไว้พรุ่งนี้จะโทร.ไปใหม่นะคะ』ไปให้นากาซาว่าคนรัก
「วันเวลาที่คบกับเขามาก็ 4 ปีแล้วสินะ
เมื่อก่อนก็ออกจะหวานกันขนาดนั้น
แต่ว่าตอนนี้・・・
เฮ้อ กินดีกว่า เพื่องานวันพรุ่งนี้」ตอนนี้ยูยะมาอยู่ที่ทะเลแล้ว เพราะเพื่อนของเขาเอารถไปรับถึงบ้านน่ะเอง
ยูยะกำลังนั่งคุยกับเพื่อนเขาที่ชายหาดหลังเล่นเซิร์ฟเสร็จ
「เฮ้อ ที่ 14 แล้วเหรอเนี่ยー
ไบท์ที่ทำอยู่ตอนเนี้ย เป็นงานที่ 14 แล้วー
อื้อม หรือว่าได้เวลาหางานใหม่แล้วน้า ไบท์ที่ 15
โอ๊ย ตื่นเต้นบอกไม่ถูกー
ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็อากาศดีรึไงนะ？
นี่นาย หลับไปแล้วรึไงห๊า ดูคลื่นสิ
โอ๊ยเจ็บ！！」
「อื้อม จริงๆแล้วฉันก็เหมือนกัน」
「ถ้างั้น คราวนี้ไม่คิดจะย้ายไปอยู่ที่อื่นดูมั่งเหรอ
โอกินาว่าอะไรแบบนี้ก็ดีนะ」
「ฉันจะไปสมัครงานบ้าง」
「ฮาวายก็ดีน้า
จะได้ไปแข่งวิ่งมาราธอนโฮโนลูลูไง、
เอ เอ๊ะ อะไรนะ นายจะไปสมัครงานเหรอ！？」
「อื้อ ก็บริษัทเล็กๆของเพื่อนพ่อน่ะ
แต่นะ จริงๆก็น่ารำคาญเหมือนกัน
ต้องคอยไปฟังชาวบ้านเค้าสั่งโน่นนี่ แล้วเราล่ะเป็นอะไรก็พูดไม่ได้
แต่ ยังไงก็อยากได้เงินเดือน มันสำคัญนี่ นั่นแหละปัญหา」
ยูยะได้ยินดังนั้น ก็หยุดคิดไปพักนึง เพราะตกใจกับการตัดสินใจของเพื่อน・・・。
ยูยะกลับมาแล้ว เพราะเพ่อนมาส่งที่หน้าบ้านคุณอิมะโอกะ
และก็ทะเลาะกันหน้าประตูซักพัก สุดท้ายก็อนุญาตให้เข้าไปจนได้・・。
วันถัดมา
อิมะโอกะก็บอกกับยูยะว่าต้องให้ยูยะย้ายออกไปได้แล้วภายในวันนี้
「ภายในวันนี้！？ไม่ได้หรอกครับ！
ผมน่ะ เดี๋ยวก็ออกไปเซิร์ฟมั่งล่ะ！แถมเงินค่าเช่าก็ใช่ว่าจะมี！」
「ทางนี้ก็คงต้องเซย์โนเหมือนกันน่ะนะ
ฉันน่ะ ไม่เอาด้วยหรอก ให้มาอยู่กับคนอื่นน่ะ」
ขณะนั้นเองยูยะก็ไปสังเกตุสิ่งหนึ่งเข้า
นาฬิกาที่เห็นที่บ้านอิมะโอกะเมื่อคืน ทำไมถึงไปอยู่ที่แขนของโยโกะ แผนกประชาสัมพันธ์ซะได้！
「・・・・・อ้อ・・・เกี่ยวข้องกันแบบนี้น่ะเอง・・・。」
「เฮ้ย อย่าไปบอกใครนะ」
「อ่าว แล้วของตอบแทนล่ะ！？」
「เวลคัม！」แล้วทั้งสองคนก็เชคแฮนด์กัน！
ตอนนี้เองพวกของมินามิก็กำลังคุยกับคนจากบริษัทประกันถึงเรื่องการทำโฆษณาตัวใหม่อยู่ และยุยะก้เอากาแฟเข้ามาเสิร์ฟ
「นี่ๆๆนายน่ะ・・・
คุณแม่เคยทำบริษัทประกันใช่มั้ย
แล้วเวลาเชื้อเชิญลูกค้าอ่ะ ไม่มีคำอะไรพิฆาตลูกค้ามั่งหรอ？」
「เอ่อคือ มาพูดกระทันหันแบบนี้・・・。」
「ไปถามเค้า แล้วไบท์คุงจะรู้หรอ」
ยูยะได้ยินซากุรางิพูดดังนั้นก็รู้สึกฉุนขึ้นมาทันที
仁亀応援ブログへようこそ～
ブログ遊びに来てくれて本当にありがとうございました。
～数えきれない星空が今もずっとここにあるんだよ～
(จิงๆก็ไม่ได้เขียนอะไรมากหรอกนอกจาก อาคานิชิ โอคาเอริ!!)
แต่อย่าล่ำไปกว่านี้ให้มากเรยน้า
555+ 
（แค่นี้ก็กอดไม่หมดแย้ว หึหึ）
เล่นละครก็ขอให้เรตติ้งพุ่งพระฉูด
เพราะงั้นอย่าทำหน้าเป็นตรูดเซงในเวลางานให้บ่อยนักเลยนะ เห็นแล้วเซงไปด้วยเลย งุงิ สู้ๆ 
ดีใจมากเลย หลังจากเปิดบลอคมา..ค่อนข้างจะนาน 55 ในที่สุดเคาน์เตอร์ก็ขึ้นถึง 100000 ซักที 
ทุกคนจริงๆ ที่ช่วยกันเข้ามาแล้วเข้ามาอีก แม้ว่าเราจะมาอัพบ้างไม่อัพบ้างก็ตาม 
ถ้าไม่มีทุกๆคนเคาน์เตอร์มันก็ขึ้นไม่ได้ จริงมะค๊ะ 555+
