ดูเอทเล่มนี้เนื้อหาแบบดูเก่าๆอ่ะ
เราว่าหลายๆคนอาจจะทราบแล้วแต่ อ่านกันเต๊อะ5 5 5+
☆亀梨和也★--ช่วยบอกเหตุผลที่เข้า Jr.หน่อยซี่~พี่สาวที่เป็นญาติเค้าส่งใบสมัครเข้าไปที่สำนักงานอ่ะครับ
ในตอนนั้นผมยังคงอยุ่ในโลกของเบสบอลอยู่เลย เรื่อง
ในวงการบันเทิงอ่ะ ผมไม่เคยคิดเลยนะครับ แล้วพอมา
ออดิชั่น ทากิซาว่าคุง มัตสึโมโต้จุนคุง และก็ยามะพีก็
อยู่ที่นั้นด้วย พอเห็น 3 คนนั้นก็ทำให้คิดว่า
”โหย จอนนี่นี่เท่จริงๆ!”มันเป้นอะไรที่มีออร่า
จริงๆนะครับ!
--แล้วงานแรกที่ได้ล่ะ~คอนเสิร์ตของจอนนี่ครับ ตอนนั้นอยู่ม.2อ๊ะเปล่านะ?
แล้วคนรุ่นเดียวกันอย่างอากานิชิและนากามารุเนี่ยก็ได้
ออกนิตยสารกันหมดเลย ส่วนผมก็ไม่มีงานอ่ะ(สงสารดีมะ ฮึๆ)
แม้ว่าผมจะเข้ามาในจูเนียร์แล้วอ่ะนะ ผมก็ยังคงเอา
แต่เล่นเบสบอล จนได้รับงานมา ซึ่งก็คือ ได้เต้นแบ๊ค
ที่คอนเสิร์ตอ่ะนะครับ ในตอนนั้นอ่ะ (นิชิกิโด)เรียวจัง
ก็ถือไมค์ร้องเพลงอยู่ มันทำให้ผมรุ้สึกอิจฉามากๆเลยล่ะ
”อยากจะถือไมค์ร้องเพลงเร็วๆจังเล้ย!”ก็คิดแบบนี้ล่ะครับ
ประมาณนี้ แล้วเรื่องทักษะการแสดง ผมไม่มีความสนใจเลยล่ะ
แต่ว่า หลังจากนั้นซักระยะนึงก็ได้ลงนิตยสาร เวลาถ่ายแบบ
เนี่ยนะ ก็จะต้องถ่ายกะจูเนียร์คนอื่นๆตลอดเลย
แต่ก็มีduetนี่ล่ะครับที่ผมได้ออกเดี่ยวเป็นเล่มแรก
จำได้ว่าถ่ายกะเชอรี่นี่แหล่ะ ตอนที่ได้ถ่ายครั้งแรก
แบบหน้าเต็มๆนี่แบบ ดีใจโคดๆอ่ะ ส่วนได้ออกทีวีครั้งแรก็
เอมสเตเลย ได้ไปเต้นแบ๊คให้ Kinki Kids ตอนเพลง フラワー
อยากจะบอกว่าตอนนั้น ตั้งใจเซต ทรงผมสุดๆเหอะ 555+
ด้วยความที่เป็นเด็กใหม่อ่ะนะครับ พวกช่างแต่งหน้านี่
ไม่สนใจเลยง่ะ (อนาถแท้)ยังจำได้เลยว่า ต้องไปซื้อสเปรย์
ที่ร้านสะดวกซื้อมาเซตผมเองเลยนะครับ
--ความประทับใจอันดับ 1ที่ยังคงมีอยู่ในผลงานไม่ว่าจะงานไหน ผมก็ยังมีความประทับใจอยู่อ่ะนะครับ แต่
「野ブタ。」ล่ะมั้งที่เป็นที่ 1 เลย(..เรอะ?)มันทำให้
สำนึกในตัวผมหลายๆอย่างเปลี่ยนไป(ที่เข้าใจจินกะพีผิดอ่ะเหรอ)
อย่างพวกความปรารถนาที่มีต่องานหรือพวกท่ายืนนั่งต่างๆ
แต่ว่า「ごくせん」เองผมก็มีความประทับใจนะครับ แต่คง
จะเป็นเพราะว่าในโนบุตะ ผมเป้นตัวแสดงนำล่ะมั้ง มันทำให้
มีการรับมือที่หนักเอาการอยุ่เหมือนกันล่ะครับ
มันจึงเป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่และทำให้ดูดซึมสิ่งใหญ่ๆได้
มากขึ้นอีกด้วยครับ
--ความรู้สึกในตอนที่ก่อตั้งวง kat-tunดีใจมากๆเลยครับตอนแรกๆนี่แบบ เอาแต่ทะเลาะกัน
ในเรื่องบ้าๆบอๆแต่ตอนนี้ไม่มีแล้วนะครับ
เหมือนตอนนั้นเป็นเรื่องโกหกไปเลย(เชื่อดีเร้อ..)
ก็ทุกคนก็โตๆกันแล้วนี่เนอะก็คิดว่าต่างฝ่ายต่าง
ก็รู้จักและยอมรับกันได้แล้วอ่ะครับ
และที่ผมคิดว่า มันได้แตกต่างไปจากตอนที่ก่อตั้งวง
ใหม่ๆก็คงจะเป็น ความคล่องตัวที่มากขึ้นและก้สำนึก
ที่มีต่องานที่มากขึ้นอ่ะครับ
--ความในใจที่ได้เดบิวท์สำหรับผมแล้วมันไม่ใช่topicอ่ะนะครับ คือผมคิดว่า
ยังไงซักวัน มันต้องได้เดบิวท์แน่ๆ แต่ว่าการที่มี
พวกพี่สต๊าฟและแฟนๆให้ความสุขแก่เรา ผมดีใจมากครับ
ผมคิดว่าเนี่ยนะ ผมจะต้องพยายามเพื่อคนเหล่านี้
ผมรู้สึกแบบนี้ล่ะครับ
--เรื่องเล็กๆน้อยๆในการทำcdผมอยากให้เอาเพลงprecious oneที่ร้องในคอนเสิร์ตมาใส่อัลบั้มอ่ะครับ
เพราะว่าผมชอบความหมายของท่อน "เธอคือ only one"ชอบมากๆเลยครับ
--ช่วยบอกจุดหมายต่อจากนี้ไปหน่อยน๊าความเป็นตัวของตัวเองครับ ต่อจากนี้ไปผมก็ต้องพบปะ
กะผู้คนหลากหลาย ได้ประสบการณืต่างๆ ผมจึงอยากจะ
ดูดซึมสิ่งเหล่านี้มากขึ้นครับ แต่ไม่ว่าจะเจอสถานการณ์
แบบไหน ผมก็อยากจะแสดงความเห็นได้ว่า ”ผมคิดแบบนี้นะ..”
ไม่อยากจะเป็นแบบลื่นไหลไปตามน้ำ คือผมอยากจะเป็น
ผู้ใหญ่ที่เต็มไปด้วยความหนักแน่นครับ
****************
อื้ม คาเมะนี่ ฟังดูดีนะ 5555+
เราขอไม่บอกว่าทำไมเราไม่ชอบคาเมะนะคะ
เหตุผลส่วนตัวๆ อิอิ แต่เราแปลมาให้อ่านแล้วนะ
ต่อไป ไปอ่านของจินเลยค่ะ กดข้างล่างเน้อ